Moj grad: Enver Šiljak
Enver Šiljak rođen je 15. avgusta 1919. godine u Gradišci. Potiče iz siromašne porodice, njegov otac Salih je bio kafanski svirač sa neredovnim primanjima, pa je još od najmlađih dana morao sam snalaziti za život. Osnovnu školu je završio u rodnom mjestu, a gimnaziju je pohađao u Banjaluci. Kao učenik šestog razreda gimnazije, zbog učešća u akcijama revolucionarne omladine, bio je isključen iz škole, pa je školovanje nastavio u Osijeku. Pošto je bio dobar đak, zarađivao je za život, davajući privatne časove slabijim učenicima.
Po ugledu na Klub akademičara iz Banja Luke, studenti i đaci iz Gradiške, formirali su zajednički klub radničke i studentske omladine, čija je aktivnost bila naročito aktivna tokom raspusta. Ovaj klub je bio pod direktnim uticajem Komunističke partije Jugoslavije. Pored aktivnosti u ovom klubu Enver je bio aktivan i u Radničkom sportskom klubu „Sava“ u Tuzli, gde je igrao fudbal i bio centarfor tima. Uporedo sa sportskim aktivnostima u klubu, aktivno je politički delovao među omladinom šireći ideje KPJ, čiji je član bio od 1940. godine.
Zbog lošeg materijalnog stanja, Enver nije mogao da upiše studije, pa je 1938. godine došao u Tuzlu, gdje se zaposlio kao službenik u rudniku „Kreka“. Tada je primljen u Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ), a dvijee godine kasnije i u Komunističku partiju Jugoslavije. Bio je sekretar Okružnog komiteta SKOJ-a u Tuzli.
Februara 1941. godine je bio uhapšen i poslije petnaestodnevnog držanja u zatvoru, protjeran u rodno mjesto. Nedugo potom, se vratio u Tuzlu i živio ilegalno sve do kraja juna. Poslije Aprilskog rata i okupacije Jugoslavije, izabran je za člana Oblasnog vojnog rukovodstva i povukao se u okolinu grada, gdje je počeo da radi na pripremanju oružanog ustanka. Zajedno sa Fridom Laufer, aktivistkinjom KPJ i svojom djevojkom, bio je zadužen da organizuje prelazak husinskih rudara u partizane. Tim poslom, 18. jula 1941. godine, pošao je u Doboj, zajedno sa njim bili su Frida Laufer, Rudolf Vikić i Memo Suljetović, i zanoćili su u Drežniku, kod Moluha. Pošto je mjesto u kom su odsjeli, bilo pod prismotrom ustaške policije, oni su bili izdati od strane ustaškog simpatizera Ivice Zlovića. Ustaše su ih potom opkolile i usred noći iznenadili i uhapsili.
Prilkom sprovođenja u otvorenom automobilu kroz Tuzlu, digao se na noge i otimajući se ustašama pjevao Internacionalu, klicao Komunističkoj partiji i pozivao narod na ustanak. Prijeki sud ga je, zajedno sa Rudolfom Vikićem i Memom Suljetovićem, 5. septembra 1941. godine, osudio na smrt i istog dana streljao. Predlog suda da traži pomilovanje odbio je riječima: „Ja znam kakav je ovo sud. Zato ga i ne priznajem. Priznajem samo sud KPJ i jedino njoj sam spreman da odgovaram za svoja djela. Ovaj sud ne smatram legalnim, jer služi okupatoru i domaćim izdajnicima“. Pred samo strijeljanje skinuo je svoju bluzu od šatorskog krila i dao je kočijašu koji je čekao tu da odveze njegovo mrtvo tijelo. Prilikom streljanja nije bio dobro pogođen i ostao je ranjen na nogama, uhvatio se za krvave grudi i uzviknuo: „Što vam drhte ruke, fašistički psi, pucajte! Možete ubiti Envera Šiljka, ali Komunističku partiju – nikada! Pucajte izdajnici! I u vas će pucati moji drugovi, komunisti i skojevci!“
Takvo njegovo držanje pred okupatorom, snažno je odjeknulo u tuzlanskom kraju. Desetine omladinaca iz Tuzle i okoline, oduševljene Enverovim primjerom, otišle su u partizane. Njegovu djevojku, Fridu Laufer, ustaše su krajem avgusta 1941. godine prebacile u logor u Gospiću, a odatle je u logor Logobrad u Zagrebu. Potom je bila prebačena u logor „Aušvic“, gdje je ubijena. Most u Tuzli koji je svečnao otovoren 2. oktobra 2010. godine nosi naziv „Most narodnog heroja Envera Šiljka i Fride Laufer“ mada ga popularno nazivaju i „Most ljubavi“.
Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije, 20. decembra 1951. godine, proglašen je za narodnog heroja.